Overleven

Je voelt je rot
Niet goed in je vel
Je denkt maar steeds
Ik red het wel
Maar niets is waar
De stres zit hoog en voelt heel zwaar
Je hart doet pijn
Zo naar niet fijn
Je voelt je ziek
Niemand die dat ziet
Je bent een sterke vrouw
wordt gezegd maar ik rouw
Een enorme verdriet
Tranen vallen tot ik dubbel ziet
Een dieptepunt in mijn leven
Door continu te overleven
Het beklimmen uit mijn dal
Een niet belanden in de val
Ik zal de top weer bereiken
Om mijn leven te kunnen verrijken 

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright 

Een traan

Een traan glijdend over de wangen
Je tong tikt het aan
Je lippen proeft het zilte zout

Een traan van geluk en verdriet
en van blijheid.
Een explosie van emotie

Een traan, een druppel van zuiverheid
De traan wordt geboren  
Langzaam laat hij zich gaan

Een traan van opluchting en vrijheid
Zwaarte van het natte vocht valt van je af
Laat een spoor achter van het zilte zout

Een traan die wordt geboren
Onbewogen, wachtend op te gaan
Ze rolt zacht glijdend over de wangen

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright



Bedankt

                                                                       Na geluk komt er weer iets dat maakt je letterlijk stuk zo onverwachts en uit het niets.
Ongeloof en verwarring, boos en verdriet.
Waarom moet dit zo, ik snap het gewoon niet.
Ben ik dan zo stom en goed gelovig of naief.
Het lijkt er aardig op, als dit mijn levenspad is dan liever niet.
Dan de pijn, die innerlijke pijn diep van binnen, het mag niet zo zijn.
Maar na een weekend vol geluk, een dag later weer die harde klap het doet zo'n verschrikkelijke pijn.
Een droom die toch een droom is gebleven, waar ik alles voor heb gegeven.
Mijn hart, mijn liefde, mijn ziel mijn eigen ik.
Het werd gebruikt en genadeloos en hard in mijn droom geprikt.
Mag ik niet boos zijn en het hebben van verdriet, maar ja een vrouw zijn met emotie, ja dat heb je liever niet.
Want zelf confrontatie wil je liever niet, stel je voor de waarheid, die is hard iets wat je liever niet ziet.
Je geeft de spiegel voor maar uiteraard vindt je geen gehoor.
Een weekend van een grote leugen zit op mijn netvlies en in mijn geheugen.
Het was zo mooi maar helaas het is toch bij die ene droom gebleven.
Bedankt voor de liefde en de pijn die jij me hebt gegeven .

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Mijn naam is Paula

Mijn hoofd zit vast,dit is niet wie ik was.
Het zit me behoorlijk dwars.
Ik wil zo graag weer degene zijn,
die gaat als een trein.
Nee hoe ik nu ben dat voelt zeker niet fijn.
Ik ben een beetje aan het einde van mijn latijn.
Het me continu me maar bewijzen.
Voor wie en wat,altijd dat vingertje naar me laten wijzen.
Nee, dit wil ik niet weer, het kan gewoon niet meer.
Ik kan gewoonweg niet alles op me nemen.
Dat is geen goed streven, en is keer op keer bewezen.
Hierdoor pleeg ik telkens afbreuk op mijn lichaam en geest.
Dat is al mijn hele leven lang al zo geweest.
Iedereen maak maar gebruik van mijn goedheid.
Maar niemand ziet dat dit niet mijn geest bevrijd.
Ik wil nu gewoon eens lekker door het leven.
Ook door iets van mij te geven, maar hallo ik ben er ook nog even.
Iedereen ervaart pijn in zijn leven, maar ik hoef toch niet alles van mij weg te geven.
Ik wil ook liefde, warmte, begrip en respect beleven.
Mijn lichaam is een groot wrak, ik ben werkelijk totaal uitgekakt.
Het geeft neerslag op mijn dagelijks leven.
En iedereen blijft maar vergen en van me nemen.
Ik heb genoeg van mij laten beroven,
en moet nu aan mijzelf een ding beloven.
En dat is nu voor mij zelf gaan, en ook in mijn eigen ikje gaan geloven.
En hopen dat mijn dierbaren hierin mee zijn begaan.
Zodat ik weer mijn doel kan vinden en ervoor kan gaan.
Ik wil weer kunnen zijn wie ik ben, spontaan, vrolijk en genieten van het het leven.
Paula is mijn naam dat wil ik iedereen even laten weten

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright


Ontgoocheling

Waarom moet ik me zo bewijzen
En moet het verleden op mijn bordje krijgen
Ik heb alles op mijn schouders genomen
Ben nog niet eens uit mijn eigen ellende gekomen
Alles is van mij ontnomen, mijn geluk mijn leven en ben aan de dood ontkomen.
Plots vindt ik mijn geluk en liefde weer
Ik dacht nu verdwijnt alle mijn pijn en zeer
Maar het tegendeel is waar,het voelt allemaal zo verdomde zwaar
Opdat ik voor dit nieuwe leven hebt gekozen
Liefde, warmte, vertrouwen wat me laat blozen
Krijg ik geen tijd om mijn eigen verdriet te verwerken
Om mijn lijf en geest te laten versterken
Ik heb ook de wonden van dit nieuwe leven gekregen
Wonden die moeten helen wonden van het verleden
Ik heb gedaan wat ik kon, ik wist waar ik aan begon
De hulp gegeven van diep uit mijn hart
Wat liefdevol wordt ontvangen, door mijn lieve schat.
Maar mijn eigen sores en verdriet aan de kant gezet
Helaas mijn eigen wonden zijn nog open, ik ben nu aan zet
Soms wordt er nagedacht vanuit het verleden
Wat mij erg raakt, ze vergeten mij, het zijn de omstandigheden
Ik heb zo'n pijn ik heb zo'n verdriet
Sta machteloos, ik wordt boos en huil en verschiet
Het wordt nu tijd dat ik voor mijzelf gaat opkomen
Laat mij maar in mijn gedachten en in mijn dromen
Mijn wereld is nu zo klein, ik laat mijn ziel niet ontnemen 
Want ik wil ook geluk, liefde in dit leven
Dit wordt ook wel aan mij gegeven, maar nee ik laat mijn eigen ik,
door niemand maar ook door niemand meer uit lenen  

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright


Waarom

Waarom zoveel pijn en verdriet.
Waarom ziet men mijn lichamenlijke gebreken niet
Waarom kan ik mijzelf niet zijn
Waarom dit machteloos gevoel het doet zo'n pijn
Waarom wordt ik telkens met het verleden geconfronteerd
Waarom voelt dit dan zo verkeerd
Waarom mag ik nu niet genieten
Waarom kan ik mijn gedachten niet leeg gieten
Waarom dit alles het doet zo pijn
Waarom mag het niet zo zijn
Waarom breek het me af het voelt niet fijn
Waarom kan ik eenvoudig niet gelukkig zijn

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright



 Machteloos

Liefde geven, delen en ontvangen,
geheel onbevangen.
Liefde voor je kinderen, schoonkinderen en je vriend.
Maar een springt eruit en neemt de liefde,die ze niet verdiend. 
Jaloerisgheid, negatief, geen gastvrijheid,associaal gedrag.
Je geeft al je liefde ook aan haar,
maar dit had in niet verwacht.
Verdriet machteloos gevoel, ergennis,dat is wat ik voel.
Geen sfeer, gezelligheid en welkom,
geen grijntje blijheid is wat ik bedoel.
Het verpesten voor ons allen, waarom je vraagt
je het af tot je grote spijt.
Je geeft je hart, je voelt je verward, het is niet
wat je krijgt.
Maar je geeft het voor hem en de anderen,
daar kan niemand iets aan veranderen.
Je toont je goede wil, je wilt niet anders
je bent het draaiende spil.
Ik ga weg met een kater en verdriet, maar nee zij ziet het niet.
Op weg naar huis met een gebalde vuist.
Ze stoot ons af dat is het'm juist  

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright



Moeilijk opvoedbaar

Moeilijk opvoedbaar
Machteloos en erg zwaar
Niet behandelbaar
Ongelooflijk maar waar

Altijd op je hoede zijn
Het zorgt voor hoofdpijn
Handteert een strakke richtlijn
Elke dag die zenuwpijn

En dan die machtsstrijd
Wat je niemand benijd
Elke keer die dwaasheid
Gaat door tot in de eeuwigheid

Je wordt het strijden moe
Waar gaat dit naar toe
Machteloosheid slaat toe
Moeilijk opvoedbaar is nog taboe

Strijden neemt de overhand
Haakt af en neemt afstand
Hard nodig die bijstans
Je voelt je zo genant

Dat eeuwige verantwoorden
Niemand gelooft jouw woorden
Je wil dat ze je horen
Maar dit alles is moeilijk te verwoorden

Maar je leven gaat door
Niemand geeft gehoor
Je vecht elke dag ervoor
Je eindigt op een doodspoor

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright



Ik ben kapot

Pijn ik ben kapot
Moe ik voel me verrot

Energie is geweken
Uit mijn lijf en mijn leven

Zwaarvermoeid uitgezogen
Door de maatschappij bedrogen

Begroken en verlaten
Wat een mens al niet kunt verdragen

Verantwoorden en bewijzen
Je haren die ten bergen doen reizen

Gelof en vertrouwen
Waar kun je nog op bouwen

Liefde en haat
 Staan zij aan zij op dezelfde levensdraad

Gezondheid en geluk
Mijn leven alles is stuk

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright


Verslagen

Onbestemd, depressief
Pijn, vermoeidheid
Geen bestemd offensief
Laten gaan, geen bestaan
het kent geen naam.
Donkere wolken
kou en ellende
Nu nog de dag volbrenge
Naar vervelend
Slaperig, gaperig
Geen lach maar een traan
Ik moet me laten gaan.
Stijf en stram
Vervelend, ik voel me lam 
Moe geslagen, ik voel me zo verslagen.

Geschreven door Paula


Ik voel me rot

Ik zit niet lekker in mijn vel
Je kent het wel
Doelloos, radeloos
Wat ik niet verkoos
De pijn van binnen
Niets aan te beginnen
Je voelt je rusteloos
Zo onbestemd zo boos
Je bent jezelf kwijt
Wie ben ik, niets wat bevrijd
Je hart gaat wild tekeer
Je voelt je rot, ik wil dit niet meer
Rare gevoelens slaan om je oren
Bedruk, angstig, somber ik wil dit niet horen
Hoe kan je zo je eigenlijk verliezen
Je snapt het niet, je staat te brieze
Je voelt je zo verloren
Zo rot to onbehoren
Het leven is kort
Wanneer wort het voor me op geschort
Want ik wil leven
Genieten vreugde beleven
Gelukkig zijn, zonder pijn
Wat een bevrijding zal dit zijn
Ja ik voel me zo rot
Ben van binnen totaal kapot
Het is verdomme nu klaar
Na dit leven van 44 jaar.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright

Mijn eigen ik

Mijn eigen ik
Ik schrik
Is geweken
Een groot vraagteken
Opzoek naar mijzelf
Het gaat niet vanzelf
Zoveel gegeven
Zo bedreven
Mijzelf aand de kant gezet
Mij eigen belet
Aan velen hulp geboden
Van alles aangeboden
Dan het gegeven
Het profiteren
Manipuleren, intimideren.
Alles hebben geslikt
Wat heb ik mezelf geflikt
Heb me goed laten nemen
Met ieders zijn problemen
Zo stom geweest
Geworden mijn kwelgeest
Mijn gevoelsleven verdwenen
Het is me ontnemen
Alles verloren
De grond ingeboren
Vanaf dat ik werd geboren
Was het leven ontsporen
Overleven zit in mijn bloed
Is wat ik alsmaar doet
Ik wil zo graag mijzelf weer zijn
Maar ik verrek van de pijn
Ik voel me ontzettend klein
Ik schrijn in stilte
En voel alleen die kilte
Grote hartezeer
Ik wil een ommekeer
Voor mezelf gaan
Ik laat een traan
Waar is mijn eigen ik
Ik schrik en slik
Ik ga op zoek
Mijn verleden is een gesloten boek
Nu gaan in dit heden
Moe gestreden
Maar ik heb nog kracht
Ga door ongeacht
Wat het leven me heeft gebracht
Het goede volbracht
Mijn eigen ik
Ik schrik
Mijzelf terug vinden
Zal het ondervinden
Tijd zal het leren
Mijzelf adopteren.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright



Verdriet

                                                                     Verdriet intens verdriet
Niemand die het ziet
Niemand die het hoort
Verdriet wat ijn leven verstoort

Verdriet zo intens
Ik voel me geen mens
Zo boos zo machteloos
Dit is niet wat ik verkoos

Verdriet diep van binnen
Waar moet ik beginnen
Het is zo leeg
Wat breng het teweeg

Verdriet de pijn
Het verloren zijn
Zwaarmoedig gevoel
De kilte zo koel

Verdriet waar is het begrip
Radeloos een vreselijk dip
Je voelt je zo lam
Zo bot en tam

Vedriet het is balen
Mijn gedachten dwalen
Mijn hart verscheurd en ziel gescheurd
Huilen, huilen niet meer te verschuilen

Verdriet geen adem meer
Snakken naar lucht keer op keer
Verdriet het zit zo diep van binnen
Ik ben het kwijt waar moet ik beginnen

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright