FYBROMIALGIE

je stap uit je bed en dan denk je, nee dit wordt vandaag geen pret.
Begin van de ziekte is gekomen, er wordt iets van je afgenomen.
Pijn, stijf je hele lichaam doet zeer, elke dag keer op keer,het is zo accuut, je schrikt je wordt angstig het is zo resoluut.
Dan komt en er een tijd van onderzoeken en testen het is een feit.
Je hebt te doen met fybromialgie en niemand die het ook maar ziet.
Je lacht je bent vrolijk,ziet er goed uit, dan zegt iedereen zo olijk.
Hahaha ja jiij ziek, ik kan het niet geloven, ik zie het niet eens aan je ogen.
Je slaakt een diepe zucht, en denkt ja en nu het is echt, en geen klucht.
Want je kunt bijna niets, geen huishouden, niet je werk, alleen een stukje op de fiets.
Lopen het gaat, vermoeidheid neemt de overhand, want de pijn die vertraagd.
Pijn, ja pijn elke dag overdag en in de nacht, het is niet meer leuk en fijn.
Je wilt zo graag zijn, begrepen, maar nee het voelt zo benepen.
Het gevoel dat je de boel belazerd, terwijl het niet zo is, het geeft zo'n waardeloos gevoel.
Je wilt zo graag maar die eeuwige pijn, je wilt het niet maar het mag niet zo zijn.
Je bedrijf opgegeven, je hebt even geen zin meer in het leven.
Onbegrip om je heen, mensen veroordelen jouw als menig een.
Stress en vocht, wisselende temperaturen, kou en tocht.
Langdurige arbeid, kracht, huishouden, zijn enkele ingredienten en dat is een feit.
Die het ons moeilijk maken, de pijn verhoogd maar je hoort mijn niet klagen. 
In de ziektewet, alles is weg, je droom je leven je hebt gewoon even pech.
Tranen vloeien, maar ik laat ze niet zien, mijn eigen gevoel niemand  begrijpt het, het heeft geen doel.
Doorgaan is het motto, dat is het leven en geen trekking uit de lotto.
Mij hoor je niet klagen, ik vloek wel en schreeuwt het soms uit, tot ver over de daken.
Maar ik zal bijna geen krimp geven want fybromialgie hoort bij mijn leven.
Huilen van pijn en dagen van het niet kunnen, ik wil dit niemand gunnen.
Ik zit dan thuis als ma floder languit op de bank voor de buis.
Weg van de wereld afgesloten van iedereen en in mijn eigen wereld gedoken.
Maar helaas het mag niet baten, door mijn sterke innerlijk en kracht, hoor je me nog steeds niet klagen.
Ja stom misschien, of is het een kwestie van overleven, dit is echt niet overdreven.
Helaas het is weer op mijn lichaam gewroken en beide schouders zijn ontstoken.
Je gaat maar door en door en je krijgt geen feedback, waar is nu het juiste luisterend oor.
Het is een feit, ik zal ermee moeten leven geen probleem, het is juist dat datgene waarwoor je pleit.
Een luisterend oor, het begrepen worden door je medemens is zo'n belangrijk gehoor.
Het geef niet ik laat het achter mij, mijn leven gaat door, wel of geen gehoor.
Ook ik heb het recht op een gelukkig leven, zoals iedereen, op deze wereld en dat is een gegeven.

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright


 Ontdaan

Ik ben zo ontdaan, het is me even ontgaan.
Hoe ik sta in het leven, ik weet het niet meer.
Het duurt het lijk wel eeuwen.
Ik voel me hierin alleen en eenzaam, ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan.
Mijn lichaam slaat toe, ik voel me zo moe.
Ik heb gekozen vor het medisch kuren wat 18 weken zal gaan duren.
Het is ontspannend en ervaar het als fijn.
Even niets om me heen, zelfs even zonder pijn.
Maar dan, de klap komt eraan het is zo frustrerend ik voel me zo ontdaan.
Ik ben nu 44 jaar, ik ben kapot, moe ja het is waar.
Mijn lichaam geeft nu aan, het is klaar je moet je laten gaan.
Ik ben zo moe en nog steeds geef ik er niet aan toe.
Mijn gevoel zegt dat ik het niet kan geloven, alles is van mij beroven.
Maar ik zet door met positieve kracht, ik ga ervoor.
Tranen over mijn wangen ik voel me zo machteloos het maakt me zo boos.
Ik die altijd zo bezig was, een bezig bijtje ja niemand benijd je.
Want die ziekte heeft toegelsagen, ik voel me lam en verslagen.
Maar een wens is wat ik wil zijn, een vrolijk, gelukkig mens en zonder pijn.
Ik ga ervoor en blijf gewoon medisch kuren hoelang het ook mag duren,ik ga ermee door.
Want ooit zegt mijn lichaam, wijfie je bent goed op weg, ga gewoon ervoor.

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright


Pijn

Pijn wat kan het zijn
Het doet zo vreselijke pijn
Elke dag weer keer op keer
Het is niet leuk meer
Vermoeidheid slaat toe
Je wordt zo vreselijk moe
De energie raakt op
Je leven staat op zijn kop
De wereld wordt klein
Door deze ondraagelijke pijn
Ik wilde nu heel even
Dat de pijn uit mijn lijf wordt gedreven.
De pijn is er elke dag weer
Je hart bloed je wilt dit niet meer
Pijn ik wil er naar streven
Dat eens de pijn uit mijn lijf wordt verdreven.

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright



Het alfabet.............Fybromialgie

F-Frustrerend-Dat je bijna niets meer kan je voelt je zo stijf en stram
I-Issolatie-Mensen die je niet begrijpen je voelt je zo lam
B-Boos-Op alles je bent zo broos
R-Radeloos-Fibro is niet waar ik voor koos
O-Ongeloof-Dat je dit overkomt het is een blaam
M-Moeizaam-Alles gaat met pijn en zo langzaam
Y-Ynde- van onze latijn hoe kunnen we dit keren
A-Acceptatie-Dat is iets wat we moeten leren
L-Lamlendig-In lijf en ledenen dit willen we niet zijn
G-Gammel-Elke dag beroerd en heel veel pijn
I-Inspanning-Kost ons veel energie, zo moeilijk en zwaar
E-Eindeloos-De pijn elke dag weer en soms niet meer draagbaar

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright





Verslagen

Onbestemd, depressief
Pijn, vermoeidheid
Geen bestemd offensief
Laten gaan, geen bestaan
het kent geen naam.
Donkere wolken
kou en ellende
Nu nog de dag volbrenge
Naar vervelend
Slaperig, gaperig
Geen lach maar een traan
Ik moet me laten gaan.
Stijf en stram
Vervelend, ik voel me lam 
Moe geslagen, ik voel me zo verslagen.

Geschreven door Paula Waterbeek@copyright










  ROZEN

Rozen rozen, zoveel rozen voor mijn aangezicht.
Ik lig op bed, warm ingedekt met mijn ogen dicht.
Elke keer wanneer ik mijn ogen sluit zijn dit een van de beelden waarop ik stuit.
Welliswaar een fijn moment,wat mijn rust en ontspanning geeft, een gevoel ongekend.
Dagen kan ik verslijten met overpijnzingen wat mijn lichaam doet verstijven.
Pijn vanaf mijn tenen tot boven aan, ik voel het door mijn lijf en leden gaan.
De tijd is gekomen om het van me af te schrijven, voor mijn eigen behoud en mijn denken voor te blijven.
Verwerken dat is een feit, het neemt veel van mij in beslag, maar ik neem de tijd.
Maar soms dan ben ik verdrietig en zo moe, dan weet ik de pijn slaat dan meteen weer toe.
Ik geef me over en pluk de dag, wat deze opdat moment van mij verwachten mag.
Natuurlijk zijn er ook vele fijne momenten, zoals mijn nieuwe liefde die zoveel warmte en veiligheid geeft,  dat zijn de dingen waarvoor ik leef.
Positief in het leven staan, is voor mij pluk de dag, mijn motto waar ik voor kan gaan.
Rozen ik zie rozen zoveel rozen het geeft me een glimlach het doet mij blozen.
Een fijn moment voordat ik  ga slapen, een spiritueel gevoel een fijne herrinnering voor de komende dagen,

Geschreven door Paula Waterbeek  @copyright

Ongeloof

Het valt tegen, ik moet het afwegen
Gewoon accepteren wat ik moet leren
De slechte dagen, is niet te verdragen
Pijn, machteloos,vooroordelen, is niet te delen
Niemand die het aan je ziet
Het geeft je zoveel verdriet
Het oordeel van menigeen is aldaar
Zichtbare gebreken dat is achtbaar
Maar reuma waar wij onder lijden
Is voor niemand te benijden
Met slechte dagen ben je thuis
Op de bank, onder een deken voor de buis
Velen dagen dat je bijna niets meer kan 
Je wilt zo graag, de pijn, je baalt ervan
Ik wil zo graag spontaan in een auto kunnen rijden
O maar even mijn kinderen te komen verblijden
Maar je bent aan huis gebonden
Energie opladen, om verder te gaan ongschonden
Ik voel me zo verward en zo moe
Ik ben aan een pijloze dag toe
Maar helaas staat dit niet te gebeuren
Jammer helaas deze ziekte is te betreuren
Meestal ben ik positief, maar nu even niet
Ik heb een kruk moeten halen, mijn gedachten dwalen
Het is een ondersteuning voor mijn slechte dagen.
Maar ik ben nog zo jong ik wil dit nog niet dragen
Daar komt acceptatie om de hoek kijken
Leer het nu, doe het nu, het zal je verblijden
Heel mijn leven zal ik moeten strijden
Tegen pijn, vooroordelen, niets meer kunnen,
het is niet meer te vermijden
Ja het val zo tegen, soms kan je er niet meer tegen.
Maar liefde, positiviteit, proberen genieten, is zeker af te wegen
Om vrolijk met weinig energie door te gaan in dit leven.

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright


 Verloren

Wat een weer
Zo'n ommekeer
Het doet zo zeer
Ik kan niet meer

Plots komt die pijn
Gemeen zo fenijn
Het voelt niet fijn
Zo wil ik niet zijn

Je voelt je verloren
Niets kan je bekoren
Van niemand wil je iets horen
De pijn is niet te smoren

Dagen duren lang
Het maakt je zo bang
Dat dit zo gebeuren kan
De ziekte neemt je in de ban

De zon mag komen
Dan even weer bijkomen
Over die pijn heen komen
En voelt je weer ingenomen

Tijd zal het leren
Het weer zal weer keren
Mijzelf weer handteren
In mijn energie investeren

Dan even geen pijn
Mezelf kunnen zijn
Voelt altijd weer fijn
Dankzij de zonneschijn

Geschreven door Paula Waterbeek @copyright